Tüm kırık parçaları topladım..

 Tek tek onları birleştirdim..

 Avuçlarımın içinde kalbimin son haline bakıyorum..

 Elimde olmadan gözlerim yaşarıyor.. 

 Biraz neden bu kadar acımasızca kırılmış olduğu için..

 Biraz da kırık parçalar ellerime battığı için.. 

 Ellerimde kırılmış kalbim, aynaya bakıyorum.. 

 Çenem titriyor..

 Gözlerim iyice buğulandı..

 Aynada kendimi görmekte zorlanıyorum..

 Kim bilir, belki de kendimi görmek istemiyorum..

 Sıkıca gözlerimi kapadım..  

 Boğazımdan acılı bir hıçkırıkla gözlerimden tam 2 damla yaş aktı sonunda..

 Sanki yüzümü yırtarcasına öfkeli ama beni terk etmek istemezcesine yavaşça süzülüyor     yüzümde..

 Ona mıydı bu gözyaşlarının öfkesi sence?  Yoksa bana mıydı?  Ben izin verdim çünkü..   Çünkü ben öyle sevdim..

 Çünkü ben verdim bu kalbi o karanlık adamın eline.. 

 Kır dedim..

 Ben yaptım..

 Aynada gördüğüm ben miyim sanıyorsun?  Hayır o bir katil..

 O benim katilim.. 

 O benim kalbimin katili..

 2 damla göz yaşım yanaklarımın kenarından sonunda tenimi terk etti..

 Onlarla birlikte ben de terk ettim bedenimi..

 Bir daha nasıl güvenirim kendime?  Elimde kalbimin son haline bakıyorum.. 

 Dudağımda yarım ve içtenlikten uzak küçük bir gülümseme..

 Kalbimi nereye koyacağımı bilmiyorum.... 

Defne Kaya