Sosyal fobi günlüğüm

 Kendini utangaç zanneden bir yetişkinin sosyal fobi olduğunu anladığı bir süreçtir bu.

Sayfa benim değil mi arkadaş istediğimi yazarım ☺

Buda benim sosyal fobi olduğumu anladığım ve bunun üstesinden gelme günlüğüm.

Öncelikle  biliyorum evet psikolojik danışmanın ve evet sosyal fobik biriyim.

Aslında bunu anlamam çok uzun yıllarımı aldı, kendimi utangaç ve çekingen olarak tanımlardım. İşlerimi yaparken bunun farkında olarak ve çok büyük bir savaşın içinde en ön saftaki asker gibiydim.

Yeni bir ortama girerken, topluluk içinde yemek yerken, bir yerde sıra beklerken, toplu taşıma araçları, bir seminer veya çok küçük bir topluluk önünde bile keşke yer yarılsa da içine çekse beni kurtarsa düşüncesinde olurdum ki hala devam eden bir kaygıdır bu bende.

29 yaşındayım ve bunu anlamam sevgili eşimle tanışmam ile oldu. Kendini utangaç zanneden bir yetişkinin sosyal fobi olduğunu anladığı bir süreçtir bu.

Tedavim başladı ama beni bu sürece getiren olaylar ve tedavi sürecimden size bahsetmek istiyorum.

En net hatırladığım ve benim için travma diyebileceğim ilk olay geliyor.

Lisedeyim 9 veya 10.sınıfta. Hafızam olayı hiç yaşanmamış gibi göstermek istese de ben hatırlıyorum.

Şiir yarışması var, ben yazdım bir şiir ve katıldım yarışmaya.Tabi öz güven olmadığı için kazanabileceğim aklımın ucuna gelmiyor. Sosyal fobisi olan insanların yazı işleri iyidir çok fazla iletişim kuramadıkları için. Yarışmanın sonuçları açıklandı. Bana bir şeyler oldu tansiyonum falan tavan çünkü birinci seçilmiş şiir. Yazmaz olaydım 😢

Okul programında şiiri okumamı istediler. Ulan ben sınıfta bildiğim soruya parmak kaldırmıyorum. En arkada sürekli resim çiziyorum. Programda o kadar insanın karşısında şiir okumak benim için bir intihar girişiminden farksız.

Mecbur kaldım ve programda şiir okumak zorunda kaldım yani okuyamadan rezil olmak zorunda kaldım. Şiirim hazır arkada bekliyorum kalbim yerinden çıkacak. Bir yerede yazmadım sonuçta kendi yazdığım şiir değil mi ?

Çıktım sahneye, şimdi yazdıkça aklıma geliyor o sahne. Şimdi bile kötü oldum. Ulan nası başlıyordu şiir, şiir neydi ki zaten, ben neredeyim niye sahnedeyim adım neydi benim soruları kafamda dolaşırken kendi yazdığım şiiri unuttum. Bekledim biraz belki gelir aklıma diye ama yok arkadaş bırak şiiri konuşmayı unuttum o an.

İndim sahneden hızlıca. Kurtuluşum çıkış kapısında koşarak acil çıkışıma yöneldim.Kaçtım oradan. Arkama bile bakmadım.

Sonrası yok.. Bunu nasıl açıkladım ,neler oldu bitti hiç hatırlamıyorum. Hafızamın sildiği yerler burası.

İlk adım bu değildi ama en etkili adımlardan biri buydu sanırım sosyal fobik olmam yolunda.

devamı diğer yazıda. keyifli okumalar.