“Dost İstersen Allah Yeter” Sözüne Nasıl Bakmalıyız?

 Dost, insanlar, hayvanlar ve bitkilerden ziyade o mahlûkların yaratıcısı Allah Teâlâ olmalıdır. Aslında en büyük dost o’dur. Ama bu dostluk sağlanabilmesi için bizim onu tanımamız gerekir. Bu da marifethullah, muhabbetullah ile kurbiyet kazandığımız ve sonra lillah, livechillah, lieclillah daire-i istikametlerinde yaşadığımız zaman, görülüyor olma mülahazası ile yani ihsan şuuru ile yaşadığımız zaman ona dost olduğumuzun en büyük delilini ve ispatını ortaya koymuş oluruz. O’nun (c.c) Habibi, Resulü nasıl yaşamışsa aynı yaşamı kendine rehber ve program edinmek ile yaşayacak ‘’ Ve kefa billahi vekile’’ Diyecek ve velilik yolunda aşılmaz mesafeleri aşmış olup dost olarak Allah yetecek.

   Birde bu dostluğun başlama emarelerinden bir tanesi de esas yaptığımız ibadetlerde derinleşme ve salih amel ile öğrendiğimiz her iman hakikatini bütünleştirme yani hayat düsturu haline getirme ile çok rahatlıkla O (c.c) benim dostumdur diyeceksiniz.


   Kutsi hadisin teşbihi çerçevesinde anlatacak olursak, biz ona bir adım atsak o bize on arşın adım atıp gelecek. Biz yürüsek o bize koşacak. Biz ‘’ İyyeke nestain’’ dediğimizde kudret elinin bize uzandığını göreceğiz. Karşılaştığımız her türlü bela ve musibete karşı anne şefkatinin -kesretten kinaye- yetmiş kat bir muhafaza bir sevgi bir himaye göreceğiz. Zaten annelerin şefkat kahramanı olması Allah’ın Rahman, Rahim, Rauf, Afüvv, Halim, Selam ve Veliyy isimlerinin tecellileriyle onlarda güneşin aynada aksetmesi gibi aksetmiştir. Ama o şefkati anlatma açısından ve dost olma veya sırdaş olma her elini kaldırdığında O’nu (C.C) karşında bulma açısından yine eksik kalır.


Yazan: Sayın Şair