Kabuğun Ardındaki Hakikat

Hakîkat hiçbir zaman aşikâr olmamıştır, görünen ya yanılsama ya da

gölgeden ibarettir.

İnsanlık olarak isteriz ki hayatta her gördüğümüz doğru, yaptığımız her davranış

haklı olsun. Bu hayali olarak gerçek olsa da mantıki ve realist olarak

düşündüğümüzde mümkün olması zor, hatta imkansızdır.

İnsanın en temelinden konuya başlayacak olursak, dünyanın var oluşunda ki

gayede bir imtihan olgusu varsa ve imtihan sonunda insanın alacağı mükâfat

Cennet ve Cehennem ise insanın bu sonuca ulaşması da o kadar kolay

olmayacaktır.

Bu dünya “iki artı iki kaç?” sorusuna doğru cevap arar gibi sonuç elde

edebileceğimiz bir yaşam alanı değildir. Görünen ile asıl, hissedilen ile gerçek

arasında ki fark kavranamaz veya kavranmak istenmez ise bu hayatın sonunda

karşılaşacak olduğumuz yaşam da bu dünyanın bir hediyesi! olacaktır.

Denize baktığımızda mavi gördüğümüz suyun rengi nasıl ki berrak bir beyaz ise

insanlara baktığımızda onda gördüğümüz mavilik, içinde ki berraklığa karşı

duyduğumuz ön yargılarımız veya çıkarlarımızın tezahürü olabilmektedir.

Bu durum bizi yaşanılan olaylara karşı bakışımızı hernekadar doğru

olduğu düşüncesine sürüklesede; gerçekliği, bataklık içinde yüzmeye

çalışmaktan ibaret kalacaktır. Bir gün batacağımızı bilipte batmadığımız

günlerin kâfi gelişi, insanlığımızı şüpheye düşürecektir.

Halimiz, isyanın eşiğinde gorünsede zerre ümitvar oluşumuz gözlerimizi kör

etmeye yetmemelidir. Güneş doğmak zorunda olmadığı halde doğuyorsa, arılar

ballanıyor, mevsimler birbiri ardını izliyorsa bize de düşen doğruyu kovalamak

olacaktır.

Bu saatten sonra farkında olmadan veya olmak istemediğimiz farkındalık

yaşamımızdan hernekadar memnuniyet duymasakta, yaşantılarımızın bir gün

bize tesir edeceği ve bu sonuç ile yaşantımıza devam edeceğimiz kabul

edilmelidir.

Ezelde kabul edilmiş olan akıl yetisi bizi buna mecbur kılmaktadır. Aslında en

zor olanda budur. “Sizden bir şeyler beklenilmesi.” Hayvandan beklenilmeyen,

bitkiden istenilmeyen bir şey..

Görünenin ardını aramak, var olandan yokluğa koşmak.. Var olanı herkes görür,

önemli olan “görünmeyeni” görmek.. İşte ozaman “İnsan” olacağız..

Hayatta hiçbir şey kendisinden önümüze gelmeyecek; gelirse ya zehir olacak

yada zerre.. Onun için temkinli iyimserlik ile beraber ardı aranırsa ne alâ..

Kabuğu bırakıp gelecek olursa öze..

Demezler mi ki kabuğu kıracak akıl vermedik mi?

Göz vermedik mi ?

Ya vicdan..

...

Peki neden kırmadın cevizin kabuğunu ?

 Mustafa KARACA