Dağınık Masa

Derli toplu olmayı seven ama ortalıkta olmaması gerekeni kaldırmayı bilmeyen bir toplumuz. Gönülden kaldıramadığımız hiçbir şeyi masamızın üstünden de kaldıramıyoruz, mesela ne bir fotoğrafı ne hatırası yaralayan kalemi ne içtiğimiz bir bardak soğuk suyu ne de kaldığımız sayfayı ayırdığımız o bileti… 

     Kaldıracağım dediğimiz fotoğrafları yoğunuz diyerek erteliyoruz ne yoğunluk ama kitaptan kaldığımız yeri açıyoruz ne kitabı okuyoruz ne başka bir şey, vaktimizi elimizde ki kalemle oynarken bir bilete bakarak harcıyoruz sonra gözümüz çerçeveye değince bir yudum suyla ıslatıyoruz düğüm düğüm olan boğazımızı. “Gözden ırak olan gönülden de ırak olur” derler ya aklımıza gelince bir kez daha vazgeçiyoruz fotoğrafı kaldırmaktan, kitabı da okumadık zaten hala aynı yerdeyiz koyuyoruz yine bileti yerine ve en son kalemi kalemliğimize.

     Belki eskiden çok sevdiğimiz bir arkadaşımız, belki sevgilimiz belki de ailemiz var çerçevenin içinde. Kim olursa olsun boğazdaki düğümümüzün sebebi olduğu kesin. Affetmeye ne çok meylimiz vardı oysaki, kötü hatıraları silecek bir silgimizde vardı ama silginin bir mısra şiirde, bir temiz havada, bir güzel müzikte yahut üç beş tane çiçekte; üstelik tazesi kurusu fark etmeden saklı olduğunu bilen azdı. Bunların hepsi adamın masasında saklı.

“Adam yaşama sevinci içinde  

Masaya anahtarlarını koydu  

Bakır kaseye çiçekleri koydu  

Sütünü yumurtasını koydu  

Pencereden gelen ışığı koydu  

Bisiklet sesini çıkrık sesini  

Ekmeğin havanın yumuşaklığını koydu  

Adam masaya  

Aklında olup bitenleri koydu  

Ne yapmak istiyordu hayatta   

İşte onu koydu  

Kimi seviyordu kimi sevmiyordu  

Adam masaya onları da koydu  

Üç kere üç dokuz ederdi  

Adam koydu masaya dokuzu  

Pencere yanındaydı gökyüzü yanında  

Uzandı masaya sonsuzu koydu  

Bir bira içmek istiyordu kaç gündür  

Masaya biranın dökülüşünü koydu  

Uykusunu koydu uyanıklığını koydu  

Tokluğunu açlığını koydu.  

Masa da masaymış ha  

Bana mısın demedi bu kadar yüke  

Bir iki sallandı durdu  

Adam ha babam koyuyordu.”

Yazar : Deniz Seven